Gepest op de lagere school

Buiten zie ik een hortensia in herfststand, de bloemen zijn aan het verdorren en zit geen kleur meer aan. Maar ik zie één bloem volop in kleur. Dat doet me denken aan dat ik kleuter was die voor het eerst naar de kleuterklas ging. Ik kan me nog zo goed herinneren dat mijn moeder wegging en dat ik het prikkeldraad in werd geduwd. Ik weet zelfs nog door wie......Ik snapte er helemaal niets van. 

Ik was een kop groter dan iedereen, en ik heette Appelman wat al meteen Appelflap was. Ik kon heel moeilijk aansluiting vinden met andere klasgenootjes, en ik had er zo'n behoefte aan. Ik was zelf namelijk ook nog enig kind, geen broertjes of zusjes en ook thuis was het altijd stil. Bijna nooit visite en gingen ook niet op visite. Mijn ouders hadden geen vrienden alleen de ooms en tantes en de buren. 

Het pesten heeft de hele lagere school geduurd, het werd van kwaad tot erger. Zo werd ik vaak in elkaar getrapt en opgewacht als schooltijd voorbij was om me te vernederen en te schoppen. Ik heb het mijn ouders nooit verteld, mijn moeder vroeg me wel eens: hoe kom je toch aan die blauwe plekken! Mijn ouders hadden al genoeg aan hun hoofd, wilden graag nog een kindje maar dat lukte niet. Dit voelde ik duidelijk thuis, er was veel verdriet en machteloosheid. 

Als ik thuis was mediteerde ik, dit weet ik nu pas hoor want ik wist niet wat het was. Ik ging me dan in mezelf keren en had de mooiste ervaringen. Achteraf was dit een overlevingsmechanisme. 

Gelukkig had ik één vriendin die een klas hoger zat dan ik. Hier kon ik vaak bij spelen en de natuur in. Ook gingen we dan wel eens op visite bij iemand dat vond ik altijd zo leuk! Dat waren de lichtpuntjes in mijn jeugd. 

Op de lagere school heb ik niet kunnen leren, ik weet nog dat ik altijd onvoldoendes had voor geschiedenis enzo. De leraren hielpen mij ook niet als ik naar ze toe ging en zei dat ik niet naar huis durfde omdat ik opgewacht werd door een groep. Sterker nog ik kreeg zelfs een keer op mijn kop van het hoofd van de school omdat ik niet naar huis was gegaan maar naar een buurvrouw die een stukje voor mij in elkaar wilde zetten omdat mijn ouders 12 1/2 jaar getrouwd waren. Ik had gezegd dat ik bij dat vriendinnetje te spelen was, maar mijn moeder had me zien lopen en ik kwam niet thuis dus was in paniek naar school gegaan. Ik kon zeggen wat ik wilde maar werd niet gehoord of geloofd. Aan het einde van de lagere school heb ik zelf besloten om naar de huishoudschool 13 km verderop te gaan voor een nieuw begin voor mezelf. Zonder de pesters. En dat heeft mij goed gedaan, maar toen begonnen er andere dingen.

Gevolgen van pestgedrag

Ik was namelijk geen lelijk meisje, en had veel sjans wat me enorm goed deed. Ik heb altijd geweten dat het niet aan mij lag dat ik zo gepest werd en genoot van de aandacht. Maar heb me ook laten misbruiken en ben ook aangerand door een groep jongens. Dit heb ik nooit aan kunnen geven bij de politie omdat ik het mijn ouders niet aan wilde doen. Verder was mijn pubertijd een toestand van afzetten naar mijn ouders toe, heel veel alcohol drinken en lang leve de lol. Maar ik bleef me eenzaam voelen. 

Die eenzaamheid heeft me naar mijn ex-man geleid die manisch depressief was en ook nog narcistische trekken had. Na 10 jaar ben ik gescheiden omdat ik de weg over wilde steken toen er een auto aan kwam. Vanaf dat moment keerde het tij. Ik koos voor mezelf wat ik eigenlijk heel egoïstisch vond maar er was geen weg meer terug. Al snel ontmoette ik de man waarmee ik nu nog steeds gelukkig getrouwd ben en het verwerken begon. 

Ik kon niet gelukkiger zijn, maar toch kon ik overal om huilen. Ik voelde me enorm afhankelijk en kon slecht alleen zijn. Dit kon niet meer en ik besloot naar maatschappelijk werk te gaan. Ik dacht dat ik mijn scheiding moest verwerken maar mijn jeugd kwam eruit. 

Later ging ik een intuïtieve opleiding doen, maar door een blokkade kon ik niet verder. Ik moest kinderfoto's meenemen en ik kon het niet. Echt niet! Toch bleven er steeds maar dingen op mijn pad komen die het steeds triggerde:
 

• Bij groepsactiviteiten leek ik steeds wel diegene te zijn die "buitengesloten" werd, niet echt hoor, maar rare situaties.
• Ik moest een keer in mijn eentje achter een volle auto aanrijden bij een nichtendag (dat had een andere nicht bepaald) 
• Ik stond niet in een fotoboek waar iedereen wel in stond

Verwerken en helen

Afijn, tijd voor verwerking vond ik, dit mocht mij niet meer zo raken! Daar moest ik ook foto's uit mijn jeugd meenemen. En ja, nu moest ik wel. Anders kwam ik niet verder. Toen bekeek ik de foto van de eerste dag kleuterklas en ik was trots op mezelf. Kijk mij daar nou staan met het plantje in mijn handen voor de juf. Recht en trots terwijl de andere meisjes als schaapjes in elkaar gedoken om me heen staan. Er zijn veel tranen gevloeid, maar ik kan zelfs dit stuk schrijven zonder een traan te laten. Wat niet wil zeggen als ik het morgen opnoem bij iemand dat spontaan toch de tranen weer komen hoor. Dit overvalt me soms nog wel.

Door alles wat ik heb meegemaakt, en dit is nog maar de helft.......ben ik alleen maar sterker geworden. En nu ik een praktijk heb kan ik er ook vrouwen mee helpen wat me enorm dankbaar maakt.

Heb jij ook iets meegemaakt wat nog steeds pijn doet? Je hoeft het niet alleen te doen, mail naar: info@lavendelenmeer.nl of bel: 06-20870011